Rozdział 23

Dzisiaj bez większych wstępów :) Przypominam o głosowaniu na Wordless! <klik>
#muchlove
@DameHazza

MUZYKA

Melanie

Moje nogi wrosły w ziemię i zupełnie zesztywniały. Serce łomotało mi w piersi, w rezultacie czego krew płynęła niesamowicie szybko. Stał ode mnie dosłownie kilka metrów. Na twarzy miał wymalowane zupełne zdezorientowanie. Na milisekundy zapomniałam o wszystkim wokół. Liczył się tylko on i ja. Zaczął powoli iść w moim kierunku. Zamknęłam oczy, a do moich nozdrzy dobiegł jego unikatowy zapach, i wtedy oprzytomniałam. Gwałtownie uniosłam powieki i nie zwracając na nic uwagi, zaczęłam biec ile sił w nogach. Pchnęłam z impetem biało-szare drzwi prowadzące do schodów przeciw pożarowych i ruszyłam w dół, by jak najszybciej znaleźć się na parterze. Z ciężkim oddechem przeskakiwałam każdy stopień, gdy na pierwszym piętrze poczułam duże dłonie na moich nadgarstkach. Przyparł mnie do ściany, wciąż nie puszczając moich dłoni. Podniósł je lekko nad moją głowę i spojrzał mi w oczy. Nigdy nie znudzi mi się studiowanie barwy jego tęczówek. Tylko na żywo widać jak niesamowity jest ten kolor. Szmaragdowy wchodzący w lekko morski, ale jak najbardziej zielony. Dzisiaj jego oczy były jednak czymś więcej. Przekazywały wszystkie uczucia, które czuł i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Przyglądał mi się z zupełnym smutkiem, tęsknotą i pewnego rodzaju desperacją. Westchnął głęboko i przygryzł lekko swoją wargę. Skierował swój wzrok na moje usta, po czym znowu wbił go w moje oczy. Widziałam w nich żywą rozpacz. Puścił moje nadgarstki, które powoli opuściłam. Spojrzałam na niego z zupełną dezorientacją. Sama już nie wiedziałam, co myśleć. Tak naprawdę to ja nawaliłam. W końcu to jego obwiniałam za śmierć mojego taty, co swoją drogą było zupełną bzdurą. Jeśli chodzi o Taylor... Nie wiem czemu tam była, ale wiem, że Harry nigdy by tego nie zrobił. Cholernie za nim tęskniłam, tego byłam pewna. Jego wzrok od razu powędrował na mnie, gdy moja dłoń dotknęła jego. Splotłam nasze palce i oparłam głowę na jego ramieniu. Napajałam się jego cudownym zapachem, ciepłą skórą i miękkimi włosami.

-Nie zrezygnuję z ciebie tak łatwo-szepnęłam zupełnie bez namysłu.-Przepraszam za...-nie dokończyłam, gdyż przerwał mi jego pocałunek. Jezu, tak za tym tęskniłam. 

-Kocham cię-wyczytałam z jego warg i gdy spojrzałam w jego oczy, wiedziałam, że nie kłamie. 

Oparłam się o jego tors i przymknęłam oczy słuchając jego serca. 

♥

Przyglądałam się mijającym obrazom za oknem luksusowego samochodu Harry'ego. To wszystko było takie nietypowe. My byliśmy nietypowi. Pokłóciliśmy się i pogodziliśmy tak naprawdę bez słów. Spojrzałam na swoje dłonie. Nie potrzebowaliśmy słów. Umieliśmy się kłócić, rozmawiać, wyznawać miłość...Tylko przez jedno spojrzenie. Uśmiechnęłam się do siebie. To było nietypowe, ale niesamowite. Nigdy nie czułam się podobnie, dlatego trochę przerażała mnie myśl, że tak naprawdę zostało nam kilka dni do wyjazdu Harry'ego. Ta myśl nieco psuła moje samopoczucie, ale jak na razie cieszyłam się jak głupia, że znów wszystko wróciło do normy. Normą były już jego pocałunki, dotyk, czy samo spojrzenie... Normą, ale tak naprawdę każdy był inny. Każdy pocałunek smakował inaczej, każdy dotyk wywoływał dreszcze w innych partiach mojego ciała, każde spojrzenie było wyjątkowe... 

Poczułam dłoń na swoim udzie na, co lekko podskoczyłam. Zauważyłam, że samochód stoi już na podjeździe domu Harry'ego. 

-O czym myślisz?-przyjrzał mi się z zaciekawieniem.

-O nas-odpowiedziałam. 

Przejechał dłonią po włosach i spojrzał na mnie lekko zdezorientowany.

-Myślę o twoim powrocie do Anglii...-powiedziałam cicho.

-A skąd wiesz, że w ogóle wrócę?

-Tam jest twój dom, twoja rodzina...

-A ty jesteś tutaj-odparł niemal natychmiast.

-Harry, nie chcę żebyś robił coś ze względu na mnie.

Westchnął i po chwili na mnie spojrzał.

-Jak na razie jestem tutaj, więc nie martwmy się na zapas, coś wymyślę, obiecuję-sięgnął po moją dłoń i pocałował wewnętrzną część po czym splótł nasze palce.

-Harry?-odwrócił głowę w moim kierunku wyczekując aż skończę.-Czemu...Czemu Taylor u ciebie była?-wybełkotałam. Poczułam, że lekko się spiął i puścił moją rękę.

-Skąd to wiesz?

-Byłam u ciebie...I ona otworzyła-czułam, że atmosfera lekko zgęstniała.

-To nie jest to, co myślisz...

-Jak na razie nic nie myślę-odpowiedziałam, czując się coraz mnie komfortowo

-Była jedną z niewielu osób, którym ufam. Musiałem z kimś pobyć, bo zaczynałem wariować myśląc, co właśnie robisz i z kim...Nawinęła się akurat i napiliśmy się trochę, więc pozwoliłem jej zanocować. Naprawdę do niczego więcej nie doszło.

Spojrzałam w jego oczy próbując dostrzec czy mówi prawdę. Jednak jedyne, co widziałam, to coś czego nie umiałam określić i to coś zdecydowanie mnie zaniepokoiło.