Rozdział 32

Hej :)
Co tam u Was słychać? Zbliżamy się niedługo do finału! Mam dla Was taką malutką niespodziankę...A mianowicie, możecie wybrać zakończenie. Sama nie jestem pewna, które wybrać bo mam kilka scenariuszy, ale zostawię to Wam. Więc wolicie szczęśliwe zakończenie czy może smutne,ale z drugą częścią Wordlessa? Mam pewien pomysł na kolejną część historii Hazzy i Mel, ale nie wiem czy się przyjmie, więc pytam. Zakończyć za 3 rozdziały + epilog, czy może zakończyć smutno, ale z dalszymi losami tej dwójki? Zostawiam to Wam :) Mam nadzieję, że mi doradzicie.
Dziękuję bardzo za ponad 97 tysięcy wejść, w życiu bym nie pomyślała, że ktoś wejdzie na mojego bloga, aż tyle razy! Jesteście niesamowici! Aaa i prawie 100 obserwujących! Nie wierzę, naprawdę. Cudny sen i wspaniały prezent od Was. Dziękuję jeszcze raz.
#muchlove
@hazzfaves

Melanie

Nie myślałam zbyt wiele. Czułam po prostu na sobie miękkie usta Caluma, a po chwili jego język. Podniósł mnie tak, że teraz siedziałam na biurku. Było dobrze. Cholera, bardzo dobrze. Zaczął schodzić ze swoimi pocałunkami na moją szyję, jednak nagle przestał i spojrzał na mnie. Tkwiliśmy tak w ciszy przez kilka sekund.
-Nie mogę-powiedział i odsunął się. Poczułam się jak zupełna idiotka. Pewnie się do niego przyssałam, a on nie wiedział co zrobić. Boże, spłonę ze wstydu.
-Ja..Przepraszam, nie chciałam cię zmuszać...-wybełkotałam podnosząc się z biurka i poprawiając ramiączko sukienki.
-Nie...kurwa nie. Chcę tego, cholernie chcę, ale nie mogę-powiedział sfrustrowany, a ja nie miałam pojęcia co powiedzieć. Stałam przy biurku i wpatrywałam się w niego. W pokoju panował półmrok, bo jedynym źródłem światła była latarnia przy oknie. Chyba nie chcący zgasiliśmy światło.
-Wiem, że taka nie jesteś, Mel-powiedział niskim głosem.
-J-jaka?-zająknęłam się i podeszłam bliżej.
-Masz chłopaka-powiedział i spojrzał na mnie. Nie był to jednak oskarżycielski wzrok, wręcz przeciwnie.-Coś się między wami stało, nie wiem co, ale coś poważniejszego. Inaczej nie przyszłabyś na tą imprezę. Nie zrozum mnie źle, naprawdę bardzo cię lubię, ale nie chcę być pocieszeniem. Jeśli między wami już wszystko skończone to możemy wrócić do tego, co przed chwilą robiliśmy, bo muszę przyznać, że jesteś w to niezła i...Cholera odszedłem od tematu. Chodzi mi o to, że...-westchnął i spojrzał na mnie.-Nie chcę się wpieprzać po między was, bo wiem, że coś do niego czujesz. Mam nadzieję, że nadal będziemy się zadawać, bo naprawdę uwielbiam spędzać z tobą czas. Może myślę egoistycznie...
Zaśmiałam się i objęłam go. Po chwili również mnie przytulił, ale chyba nie do końca wiedział, co się dzieję.
-Jeśli ktoś tu jest egoistą, to ja. Przepraszam.
-Nie ma za co, mnie się tam podobało-uśmiechnął się.
-Dziękuję za to co powiedziałeś.
Zbliżyłam się i pocałowałam go w policzek.
-Muszę z nim porozmawiać.
Skinął głową. Siedzieliśmy w chwilowej ciszy, która tak naprawdę nią nie była, gdyż z dołu wciąż dochodziła głośna muzyka, ale lekko zagłuszona z powodu zamkniętych drzwi.
-Nie chcę tam wracać-przerwałam ciszę.
-Nie musimy, możemy tu zostać.
-Nie powinieneś być na dole, jako no wiesz...właściciel domu?
-Jak już mówiłem, to impreza mojego kumpla, więc zgaduję że nie muszę. Jeśli chcesz mogę tu z tobą zostać.
-Naprawdę chciałabym cię móc lepiej poznać-uśmiechnęliśmy się do siebie, po czym usiedliśmy na łóżku.
-Pytaj o co chcesz-powiedział.
-Raz ja, raz ty, okej?-potwierdził skinięciem głowy.
-Ymm...Ulubiony kolor?
Zaśmiał się, a ja dałam mu kuksańca między żebra.
-Dobra, dobra...Zielony. Twój?
-Biały-odpowiedziałam.
-Tak sądziłem.
-Czemu?
-Kolor niewinności-uśmiechnął się lekko.
-Chyba nie jestem aż tak niewinna-całowałam się z tobą, piłam, paliłam. To chyba nie jest definicja niewinności, pomyślałam, ale zachowałam to dla siebie.
-Tak ci się zdaje-wzruszył ramionami.-Twoja kolej.

♥

Przegadaliśmy prawie dwie godziny za nim oboje odpłynęliśmy. A może więcej? Straciłam rachubę przy pytaniu o najwstydliwsze wspomnienie z dzieciństwa. Podzieliłam się z Calumem moją żenującą historią o tym jak na rodzinnym obiedzie powiedziałam, że chciałabym zostać striptizerką mając zaledwie 5 lat. Nie miałam pojęcia co to znaczy, ale podobało mi się to słowo. Chłopak powiedział mi natomiast o tym jak był ze swoją mamą w sklepie w wieku 6 lat i jego mama kupowała bieliznę, a on wydarł się na sklep, że ''wszędzie są nagie panie'' spoglądając na manekiny. Obudziłam się przez promienie słońca na mojej twarzy. Zegar na stoliku nocnym wskazywał 6 rano. Moja głowa pulsowała i nie chciała przestać. Podniosłam się z łóżka po cichu aby nie obudzić Caluma. Był cudownym chłopakiem i czułam się okropnie, że tak go wykorzystałam. Nie przyznawałam się do tego, ale naprawdę chciałam go pocałować. Był słodki i lubiłam go, ale to co wczoraj się zdarzyło było...Nieco dziwne. Nie sądziłam, że naprawdę mnie lubi. To co mówił, było bardzo miłe. Całował niesamowicie muszę przyznać, ale Harry był odrobinkę lepszy. Poczułam ukłucie w sercu na myśl o nim. Będę musiała mu powiedzieć, o tym co się tutaj stało i boję się że tylko pogorszę, naszą już teraz nie za wesołą sytuację. Westchnęłam i opuściłam pomieszczenie.

♥

Cztery godziny później byłam już na basenie akademickim. Dzisiaj musimy się spotkać. Muszę z nim porozmawiać. Zadręczałam samą siebie myślami i pytaniami. Co ja mu powiem? Jak on zareaguje? Czy on w ogóle się przejął?
-Melanie!-usłyszałam głos trenera i spojrzałam na niego.-Jesteś dziś jakaś nieswoja...Wszystko w porządku?
-T-tak. Nic mi nie jest.
-Dobrze, więc przepłyń 8 basenów zmiennym i możesz uciekać.
-Ale powinnam mieć do 11.00.
-Odpocznij przed zawodami-40-latek uśmiechnął się w moją stronę, po czym gwizdnął, a ja ruszyłam przed siebie.

*jeśli chcecie włączcie, tak dla klimatu hehe klik*

Harry

Leżałem na plecach patrząc na sufit w salonie. Od dwóch dni nic więcej nie robiłem. Czułem się jak gówno. Pod każdym kątem. Nie dałem jej nic powiedzieć. Ale mnie zawiodła, krzyczał głos w mojej głowie. A może coś się stało? Nie wiem z Toby'm, czy jej mamą? Trzymałem w dłoni telefon i obracałem go między moimi palcami. Nie miałem pojęcia co zrobić, dopóki nie usłyszałem dzwonka do drzwi. Niechętnie podniosłem się z kanapy i skierowałem się ku drzwiom. Otworzyłem je, a przede mną stała Mel. Nie wiedziałem co powinienem zrobić, jednak ona ominęła mnie i po chwili stanęła odwracając się w moją stronę.

-Wiem, nie chcesz mnie widzieć. Pewnie mnie nienawidzisz-nie nienawidzę, nie mógłbym.-Przez to jak nagięłam twoje zaufanie, ale chcę ci coś wyjaśnić. Powiem wszystko co chcę powiedzieć, a potem zadecydujesz, okej?-powiedziała bardzo stanowczo ale i szybko, co zdradziło jej zdenerwowanie. Skinąłem tylko głową i czekałem na kontynuacje.-Zanim zacznę moje tłumaczenie, powiem tylko, że całowałam się z Calumem.

Auł, to zabolało. Cholera, jak on śmiał dotknąć mojej dziewczyny? Czemu to zrobiła?

-Mówię ci to, nie po to, żeby ci dopiec, a  dlatego, że nie chcę mieć przed tobą żadnych tajemnic-wiedziałem, że ma na myśli to, jak wtedy powiedziałem jej o Taylor. Nie chciałem jej zranić, przynajmniej nie planowałem tego. Byłem po prostu zły.-Więc, wracając do piątkowego programu. Nie przyszłam nie dlatego, że nie chciałam czy się bałam. Pamiętasz jak ci mówiłam, że Rush ma problemy z tatą?-nie czekała na moje skinięcie, tylko wciąż stanowczo mówiła dalej.-Jego ojciec go pobił, dotkliwie. Ja go znalazłam, więc wezwałam pogotowie. Zostałam z nim no, bo...Cholera to mój przyjaciel. Zanim się obejrzałam byłam już spóźniona, przyszłam w połowie programu, ale nie pokazałam się dlatego, że nie chciałam cię rozpraszać, poza tym wiedziałam, że będziesz zły jak ci powiem gdzie i przede wszystkim z kim byłam. Powinnam była napisać wiem, ale co by to dało? I tak byłbyś zły i tak. Tylko byś się zdenerwował, a wypadłeś świetnie w wywiadzie-chciałem się wtrącić, jednak mi nie pozwoliła.-Jeszcze nie skończyłam. Słuchaj Harry, zachowałam się okropnie względem Ciebie, ale to że byłam wtedy z Rush'em...Gdyby nie ja to by się wykrwawił. Wybacz jeśli zabolą cię te słowa, ale zrobiłabym to jeszcze raz. Życie człowieka jest ważniejsze niż program. Mimo, że uważam, że ty też zachowałeś się jak dupek, przepraszam. Nienawidzę się z tobą kłócić, chcę, żeby było tak jak było. Nie wiem czy mi wybaczysz, ale kocham cię, jak nikogo innego i oddałabym za ciebie życie. To ckliwe i dziwne patrząc na to, że znamy się kilka miesięcy, ale tak jest. Kocham cię i przepraszam, że się o mnie martwiłeś i za całowanie Caluma i za wszystko, co było niewłaściwe lub sprawiło ci przykrość. Nie chciałam, żeby tak wyszło, okej? Nie chcę tego kończyć, Harry-ostatnie zdanie wypowiedziała trochę ciszej i wolniej. Spojrzała na mnie, a ja zdałem sobie sprawę, że skończyła i teraz ja muszę podjąć pewne kroki.